مردم خرم آباد و استان لرستان ماندن در خانه را در روز عاشورا ناثواب مي دانند. آنها از ابتداي روز در اولين خيمه گاه گل بر سر و شانه مي گذارند و پس از مراسم عزاداري در تكيه هاي محلات شهر در قالب دستجات سينه زني و زنجير زني به سمت مركز شهر حركت مي كنند.

آئين خاص گل مالي در لرستان داراي چند مرحله است كه از روز هفتم محرم كه به روز " تراش عباس" موسوم است، شروع مي شود. در روز هفتم محرم همه عزاداران حسيني به حمام رفته و پس از اصلاح سرو صورت و نظافت كامل، لباسهاي تميز مي پوشند كه اين روز را "تراش عباس" مي نامند.

از اين روز به بعد، عده اي براي افروختن آتش در صبح عاشورا به جمع كردن و گردآوري هيزم در سطح شهر مي پردازند تا اگر در روز عاشورا برف و باران ببارد و احيانا هوا سرد باشد عزاداراني كه درگِل مي افتند (مراسم گِل افتادن) از سرما حفظ شوند

پس از گردآوري هيزم ها حوضچه هاي مخصوص خاك آماده مي شود. اين در حاليست كه تلاش براي گردآوري خاك پاكيزه و مقدس بسيار حائز اهميت است. در برخي مواقع در خاك تهيه شده براي روز عاشورا هيئات مذهبي از تربت كربلا نيز استفاده مي كنند.

نزديك هاي غروب روز تاسوعا برخي جوانان هيئتي مامور درست كردن حوضچه‌هاي مخصوص درست كردن گل روز عزاي امام حسين(ع) مي شوند. امروز اين حوضچه ها در قالب يك مستطيل فلزي و يا آجري در كنار خيابان محل خيمه عزاي هر محله درست مي شود

آيين طشت ‌گذاري يكي از قديمي ‌ترين سنتها و مناسك تركان آذربايجان است كه جمع كثيري از مردم آذربايجان، با اين آيين به پيشواز عزاداريهاي محرم مي ‌روند؛ آييني كه به وسعت فرات و آب و به ياد لبان تشنه امام حسين(ع) و ياران باوفايش است.

واقعه كربلا و بسته شدن فرات به روي امام حسين(ع) و يارانشان و ايثارگريهاي سقاي كربلا براي رساندن آب به تشنگان و حماسه آفريني ياراني كه با لباني تشنه، شهد شهادت را نوشيدند، به يقين قداست و جايگاه والاي آب را در فرهنگ شيعيان و به خصوص تركان آذربايجان كه از ديرباز نيز از جايگاه خاص و معنوي برخوردار بوده، عمق و وسعت بسياري بخشيده است تا جايي كه انعكاس اين امر را در فرهنگ مردم و به خصوص در شكل گيري آداب و رسوم و آيينها شاهد هستيم.
 در كتاب "فرهنگ عاشورا" اثر جواد محدثي، در توضيح اين سنت آمده است: مراسم طشت گذاري، مراسمي است سنتي كه در عزاداري ايام عاشورا برگزار مي‏شود و طشتهاي آب را كه رمزي از فرات مي باشد در مساجد و حسينيه ‏ها مي‏آورند و اين سنت به تاسي از اقدام سالار شهيدان و يادآور رفتار جوانمردانه امام حسين (ع) در مقابل سپاه حر مي باشد كه به روايتي آن حضرت، در روز ۲۷ ذيحجه‏، آب مشكها را در طشتها ريخته و تمام لشكر حر و اسبان آنها را سيراب‏ كردند.
 
آيين طشت‌ گذاري در استانهاي آذري زبان، از ريشه ‌دارترين آيينهاي ماه محرم است كه در روزهاي پايان ماه ذي‌ الحجه برگزار مي ‌شود و در حقيقت، برگزاري اين آيين، آماده شدن حسينيان براي برگزاري مراسم سوگواري سيد و سالار شهيدان را نويد مي ‌دهد.

از طبق كشي تا بيل برداري زنان

طبق ‌كشى، مراسم خاص شهر قزوين است كه در آن طبقى از چوب به ارتفاع حدود يك و نيم متر و قطر يك متر كه بيشتر قسمت‌هاى آن آينه ‌كارى شده تهيه مى‌كنند كه اين طبق استوانه‌اى شكل را بر سر گذاشته و حمل مى‌كنند.

تشييع نمادين شهداي كربلا هم از جمله آئين هاي زنانه در اين استان است. سيزدهم محرم هرسال، بانوان قزويني به ياد امام حسين(ع) و ياران با وفايش به صورت نمادين شهداي دشت كربلا را تشييع مي كنند.

در اين مراسم كه از مسجد علي اكبر(ع) آغاز شده و با حركت دسته هاي عزاداراي به سمت امامزاده حسين(ع) قزوين برگزار مي شود خيل باشكوه بانوان سوگوار قزويني با عزاداراي و سينه زني در سوگ ياران با وفاي سالار شهيدان امام حسين(ع) پيكرهاي شهداي كربلا را به صورتي سمبليك ونمادين تشييع مي كنند.

در روز سيزدهم محرم، يك آئين ديگر هم برگزار مي شود. در اين آئين زنان قزوينى در مسجد على‌اكبر جمع مى‌شوند، عده‌اى با بيل و كلنگ و عده‌اى با دست گرفتن پيكرهاى پارچه‌اى بدون سر، به دور شهر مى‌چرخند و دوباره به مسجد برمى‌گردند و سينه‌ زنى و نوحه‌خوانى مى‌كنند. اين آئين، اشاره اي به خاكسپاري اجساد مطهر شهداي كربلا توسط زنان قبيله بني اسد دارد.